Afgelopen week heb ik de tijd genomen om die drie hectaren die ons landgoed rijk is eens wat beter te bekijken. Een stuk bestaat voornamelijk uit bramenstruiken. Van bovenaf kon ik een vrije plek in het midden zien en ik vond dat er een pad naartoe moest lopen. Met een grote snoeischaar heb ik mij letterlijk een weg gebaand door deze rimboe. Wat een zalig gevoel was dat. Verder ontdekte ik een heel bos en nog veel meer. De stand van de zon riep mij terug naar huis, want een horloge had ik niet bij me. En inderdaad was ik net op tijd thuis om de kinderen te gaan halen. De dag erna heb een plek uitgezocht om de trap te vormen naar mijn toekomstige groentetuin. Eerst is er niets en met wat stenen en een schop heb je ineens een trap. Dat gevoel van creëren, je handen vuil maken is geweldig. Ik voelde de boerin in mij ontluiken. Ik vond het ook iets symbolisch hebben. Een nieuwe weg maken is voelen en kijken, hoe het landschap loopt. Je kiest de route met de minste weerstand, al is dat niet de meest gerichte weg. Je ziet er eerst niets in, maar om iets te creëren, moet je gewoon ergens beginnen. En dan ineens zie je de gehele weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten