Er gaat eigenlijk geen dag voorbij waarop ik niet even denk: Wat hebben we het toch zalig hier. Wat ben ik dankbaar dat ik in deze omgeving, in alle rust van mijn gezin kan genieten. De schitterende zonsondergangen, het buitenleven, zo dicht bij de natuur. Heerlijk met de kinderen hangen op mijn lounchebed of juist werken in huis en tuin of de bergen in trekken. Na een dag hard werken aan ons paleisje moet je ook kunnen genieten. We drinken koffie bij de pool en in de verte loopt een hert. Dit is waar we op hoopte. Of je zult krijgen wat je in gedachte hebt is altijd afwachten. Het enige wat je kan doen is erin geloven. Onlangs liet Jan nog weten hoe dankbaar hij mij is voor geloven in deze droom. Wat een geluk... ik knijp mezelf nog even om zeker te weten dat ik niet droom..... en nu ik dat zeker weet, ga ik Jan vragen of hij met mij nog even een duik neemt in de pool onder de bijna volle maan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten