Afgelopen week zijn we naar Marseille gevlogen om vervolgens met onze tomtom in een snellere tijd dan we verwacht hadden in Nyons aan te komen. Daar wachtte ons een heerlijk hotel (zie link). Op de eerste dag maken we kennis met Mascha. Zij begeleid ons in het proces "huizen zoeken". Allereerst gaan we naar een makelaar in Tulette. Daar blijkt dat er nog een Belgische makelaar tussen zit en met totaal vier makelaars en twee kopers trekken we naar het eerste huis. Daar blijkt al snel dat wat op het eerste oog erg fraai lijkt al snel ingewikkeld uitpakt. Twee huizen zijn aan elkaar verbonden, om alle slaapkamers te bereiken moet je door de slaapkamers heen. Erg onhandig. De voor ons ongunstige ligging van de slaapkamers is vaak aan de orde en word een probleem. Les nummer 1. Zo volgen er nog tallozen. Na twee dagen zijn we helemaal leeg. In de avond zitten we beiden alleen maar te denken en we slapen er slecht van. Ik ben zowaar verliefd op een huis en wil terplekke een bod doen. Het entousiastme word niet door Jan gedeeld en ik weet ook wel dat het beter is tot thuis te wachten en wellicht ook eerst nog eens terug te gaan voor een tweede bezichtiging. Op onze verlovingsdag trekken we het land door van de Drôme/ Vaucluse naar de Averyon. We rijden over de fantastisch brug van Millau (en zeg nou geen mieauiii, want dan hoor ik Cécile al weer over die poezen, het is mieloe). Zowaar hebben we even het gevoel toch lekker samen op reis te zijn. We zijn tenslotte 6 dagen zonder kinderen. Maar die luxe dringt niet geregeld tot ons door. Het is vooral hard werken. De dag erna ontmoeten we Sushanna een Engelse die voor een franse makelaar werkt, naast info over de panden voorziet ze ons met informatie over de regio en het leven met jonge kinderen aldaar. Twee panden, waarvan een mogelijke kanshebber is maar er zou wel een gat gemaakt moeten worden in een muur van ongeveer een meter. Jan komt tot de conclusie dat hij eigenlijk toch wel een erg af huis wil. Les nr 15. Diezelfde dag reizen we door naar Beamont de Lomagne. Het landschap is alleen nog glooiend, niet direct de omgeving die we voor ogen hadden. De dorpen hebben een compleet andere bouwstijl en de dorpskern word gekenmerkt door een enorme houten dak. We weten nog niet wat we er van moeten vinden. Maar als we de volgende morgen het huis op de heuvel bekijken zijn we helemaal overdonderd. Voor het eerst vinden we alles wat we van te voren op ons wensenlijstje hadden opgeschreven. Alle slaapkamers op een verdieping, uitzicht en een ruime keuken en woonruimte. En dan naar huis. In Nederland worden we ontvangen met een stevige wind en regen, vervolgens wachten we ruim een half uur op onze bagage en staan zeker driekwart van de gehel reis naar huis in de file. Zo is het wel overduidelijk dat ze ons hier niet meer willen hebben. Maar het denkwerk stopt niet. Een conclusie? Het ontwikkelt zich langzaam, een vergelijkende exellsheet heeft nog geen uitkomst geboden. Jullie horen het nog wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten