Drijfveren

Mijn moeder vroeg mij laatst naar mijn 'drijfveren' om naar Frankrijk te vertrekken. Ik was even overdonderd. Enerzijds omdat ik het idee had dat ik dat toch al uitgebreid had verteld, maar ook door de term die ze ervoor koos. Niet echt de taal die ik van mijn moeder gewend ben. Maar wel een erg mooie term voor de vraag die me inmiddels weer veel gevraagd wordt; Waarom? Blijkbaar is onze omgeving over de eerste schrok heen en nu het serieus wordt vragen ze zichaf wat ons bezielt. Allereerst komt het niet voort uit een gevoel van onvrede over mijn huidige bestaan, want we zijn hier heel gelukkig. Tuurlijk heeft Nederland een hoop dingen die ik niet zal missen, maar ook absoluut een heleboel dat ik wel zal missen. Een beter klimaat, meer ruimte, rust en leven in de natuur zijn zeker de aspecten die ons trekken. Maar ik beschouw het als een enorme rijkdom dat we de kans hebben om in dit leven samen met ons gezin dit avontuur aan te gaan. Een nieuwe cultuur, een andere taal. Onze nieuwsgierigheid naar het leren van nieuwe dingen speelt daarbij een grote rol. Evenals onze drang naar vrijheid. We realiseren ons dat het beloofde land ook echt zijn nadelen zal hebben. Maar ik heb deze innerlijke drang al zolang als ik me kan herinneren. Stationeringen en verre reizen hebben deze wens niet kunnen wegnemen. En omdat het leven gewoonweg te kort is, willen wij graag onze dromen werkelijk maken waar mogelijk. De wereld is mijn thuis, zei ooit een wijs man als Erasmus. Zo voelt het voor ons ook. We willen wereldburgers zijn. We gaan dan ook niet emigreren maar verhuizen.