Woensdag is de dag dat de kinderen vrij zijn en eigenlijk de enige mogelijkheid, behalve het weekend om af te spreken met vriendjes en vriendinnetjes. Ik had het al eens eerder voorgesteld om iemand uit te nodigen, maar toen hadden ze er nog geen behoefte aan. Nu was ikzelf ook iets zelfverzekerder met mijn Frans en probeerde het nog eens. Ja, ze wilde Hélène wel graag uitnodigen. Zo gezegd, zo gedaan. Ze zou in de morgen komen spelen. En aangezien hier iedereen stipt om 12.00 uur gaat eten had ik ze wel tegen tien uur verwacht. Dan konden ze mooi twee uurtjes spelen en hadden wij nog tijd voor ons Nederlands-schooltje wat we normaal altijd op de woensdagmorgen doen. Om elf uur was er nog niemand. Maar een kwartier later stonden ze dan echt op de stoep. Ik dronk even een kopje thee met haar moeder (ze heeft drie dochters) Ze vroeg of het goed was dat de middelste van drie jaar ook mocht blijven, want zij werd nooit ergens uitgenodigd. Ja, natuurlijk geen probleem. Toen ik vroeg hoe laat ik ze weer thuis zou brengen, stelde ze vijf uur in de middag voor. Ik schrok me wezenloos. Dat was niet de bedoeling, daar ging mijn hele dag en hoe moest dat met eten?? Dus assertief als ik ben, zei ik dat ik dat wel lang vond. Dus stelde ze vier uur voor. Oh..ja, nou dat is goed dan. Het is even wennen. Spelen is dus voor de hele dag en niet voor een paar uurtjes. Mmmm... Maar straks doen ze het een keertje andersom en dat geeft natuurlijk weer veel ruimte. Maar dan zal ik ze ook wel missen, want ik vind het juist zo fijn dat ze de hele dag thuis zijn. De lente moet maar snel beginnen dan kunnen ze vaak hier spelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten