Van onze drie kinderen had ik gedacht dat de jongste zich het makkelijkste zou kunnen aanpassen. Hij was tenslotte net 4 toen we naar Frankrijk verhuisde. Niets was minder waar. Jacco is dusdanig goed geïntegreerd dat hij geregeld van de juf te horen krijgt dat hij wat minder moet kletsen en Tessa heeft al geen bijlessen meer en loopt zelfs iedereen te verbeteren en dat nadat ze het eerste halfjaar geen woord heeft gezegd. Maar Storm kon zomaar ineens heel verdrietig worden en terug naar Nederland verlangen. Inmiddels kent hij zijn "vrienden" hier langer dan zijn" vrienden" uit Nederland, maar dat was geen goed argument vond hij. Tot op een dag ik er helemaal klaar mee was. Mogelijk pedagogisch onverantwoord zei ik, best wel boos; En nu is het afgelopen!!... we wonen nu in Frankrijk en dat blijft zo. Punt!!! En alsof hij dat nodig had om definitief te accepteren dat er geen weg meer terug is. Want ineens is ook het gemopper om de gang naar school of voetbal voorbij. Hij heeft zin om te gaan en ook de Nederlandse les in ineens een feestje. Hij juicht nu vooral voor de franse teams en heeft besloten een fransman te worden. Zijn hele houding is anders. Misschien hangt het ook een beetje samen met zijn leeftijd (5,5jaar), maar ik ben toch blij dat hij het geaccepteerd heeft en nu volop kan gaan genieten. Pak van mijn hart. Ik was er niet om terug gegaan, maar lekker zat het me niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten