Ziekenhuis

Het zal je maar gebeuren. Dan woon je in dat fijne nieuwe land, maar dan krijg je iets ergs en moet je naar het ziekenhuis. In die vreemde taal. Als ik me daar voorheen voorstellingen van maakte (nadat ik weer eens een schijnend verhaal te horen kreeg) kreeg ik het wel eens benauwd. Met drie kinderen kom je vroeg of laat met ziekenhuizen in aanmerking. Afgelopen week was het de beurt aan onze Tessa. Een blindedarm ontsteking speelde haar parten. Inmiddels is alles weer prima. Ze werd opgenomen in een clinique. Deze had niet direct een kinderafdeling, maar het was gelukkig wel mogelijk om bij haar op de kamer te slapen. Echter was het niet mogelijk haar te begeleiden tot aan de OK. En ook was bezoek op de uitslaapkamer geen optie. Na wat navraag bleek dat niet speciaal een regel van deze clinique te zijn maar een algemene werkwijze. Maar wat is nu het verschil tussen een clinique en een gewoon ziekenhuis? De clinique is prive, en een ziekenhuis is van de overheid. De kwaliteit is gelijk zegt iedereen. Mijn ervaring is gelukkig heel positief. Ziekenhuizen/cliniquen werken hier precies het zelfde als in Nederland en ik heb alleen maar artsen getroffen die de tijd nemen om de zaken uit te leggen. Ik heb het volste vertrouwen in het niveau van de medici.