Nieuwe griep

Met de situatie rondom de Mexicaanse griep vind ik het toch wel moeilijker om niet in je "eigen" land te zijn. Hier heet de griep sowiezo anders namelijk: Grippe A, of nouvelle grippe. Toch bleek het niet veel uit te maken of je nu een buitenlander bent of niet, want eigenlijk weet niemand of hij nu wel of niet moet laten vaccineren. Toch is het wat ingewikkelder om aan informatie te komen als je de wegen niet kent. Dus heb ik menig moeder gevraagd wat zij gingen doen en ook de huisarts gebeld. Zo kwam ik er achter dat ik een bon nodig had alvorens ik mij naar het vaccinatie-bureau kon begeven. Natuurlijk ontving ik die de volgende dag. Ik heb dingen gehoord als; ja maar wij wonen op het platteland en eten goed, dus wij worden niet ziek. Het meest overtuigende argument vond ik dat kinderen met luchtwegen-aandoeningen een risicogroep zijn. Jan was vanaf dag een overtuigd. Ik daarin tegen heb mij moeten laten over overtuigen. Maar afgelopen woensdag togen we dan toch met zijn allen naar een centrum voor de vaccinatie. In ons geval de salle de fetes van St. Nicolas de la Grave. We arriveerde tien minuten voor aanvangstijd, maar konden direct in een behoorlijke rij aansluiten, die naar verwachting toch wel een uur ging duren. Ik had al gehoord dat je niet zoals in Nederland kon binnenstappen en met tien minuten weer zouden buiten staan. Nee,.. Frankrijk houd van bureaucratie en formulieren. Dus eerst aanmelden met de bonnen, onze carte vitale en een identificatie. Op naar het invullen van de formulieren waarin we verklaarden niet ziek te zijn of zijn geweest. Op letten dat je op de juiste plekken ja en nee zet. Maar de strikvraag zoals op Schiphol kwam niet. Daarna moesten we plaats nemen in de wachtruimte. Ieder moment dat er iemand een document met drie formulieren vast hield, zat ik op het puntje van mijn stoel of hij onze naam wellicht riep. Toen kregen we dus een gesprek met een arts, wat natuurlijk niets voorstelde. Hij controleerde alle vragen en bepaalde het medicijn. Blijkbaar waren er wel zes verschillende soorten. Daar kwam jan er wel achter dat hij ook kon kiezen voor een vaccinatie ook al had hij geen bon ontvangen. En dus kon hij weer van voor af aan beginnen en ging ik met de kinderen naar de volgende wachtkamer. Nou ja dit alles vind dus in een grote ruimte plaats. Toen we aan de beurt waren kregen de kinderen een voor een een prik in hun been. Ze gaven geen kick, vochten zelfs om wie eerst mocht en kregen een snoepje voor getoonde moed. Dan denk je dat je klaar bent maar nee, dan moet je dus nog door de laatste administratieve hobbel met de nodige stempels, en voila.. je staat twee uur later eindelijk buiten.