We zetten dus onze vakantie voort richting Spanje. We hebben een buggy gekocht voor 18,- die voldoet als rolstoel. Eenmaal over de grens realiseer ik me dat voor mijn gevoel de vakantie nu pas "echt" begonnen is. Frankrijk is al te vertrouwd. Ik spreek de taal voldoende en weet bij welke winkels ik wat kan vinden. Het bezoek aan het ziekenhuis is met onze 'carte vitale' een fluitje van een cent. Blijkbaar is vakantie pas echt vakantie als ik moet improviseren, de weg niet ken, de taal niet spreek en me erg bewust ben van de verschillen.
Ondanks dat we dus maar vier uur van ons huis zijn, zijn de verschillen overduidelijk. Bij het tolpoortje aan de snelweg staat weer een persoon bij wie wij moeten afrekenen. En ze zegt geen bonjour meer, maar ola. Maar tegen een uur of één als we graag willen gaan eten zijn de straten leeg (siesta). We zijn inmiddels gewend aan de franse tijden; winkels dicht tussen twaalf en twee, lunchtijd. Maar in Spanje doen ze er nog een schepje bovenop. Om vier uur gaan de meeste winkels pas weer open. Om een uur of zeven verzamelen de mensen zich op het dorpsplein, waar de kinderen een balletje trappen en de ouders nog wat drinken en alvast een paar tapas-broodjes nemen. Vanaf een uur of tien gaat men dan aan tafel om de avondmaaltijd te genieten. Gelukkig zijn de kinderen al wat gewend en schuift het schema nog wat op in de vakantie, maar dit was zelfs voor ons aan de late kant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten